Warto przeczytać - 7

       
Eustachy  Rylski   "Człowiek w cieniu"

Wydanie I  Warszawa 2004 rok.

Tylko 136 stron.

Pierwszy raz czytałem książkę tego pisarza i urzekła mnie atmosfera powieści oraz celne i mocne oceny rzeczywistości i charakterów.  Dla zachęty cytuję jej krótki fragment.


Początek lat dziewięćdziesiątych. Trzydziestokilkuletni warszawski notariusz odbywa wakacyjną wołżańską podróż. Jest gruntownie znudzony życiem i pracą.

Był porządnym stołecznym adwokatem nazywał się Aleksander Rański

Z wielkimi nadziejami przyjął zmianę ustroju w 1989 roku.  Jak każdy uczciwy człowiek jakoś się do niej przyczyniając.  Umiarkowana, chłodna natura nie predysponowała go do działań radykalnych, czy ryzykownych, ale inteligencja,elegancja i refleks utrzymywały go na powierzchni rzeczywistości, wymuszając, chciał, czy nie chciał, konsekwentny opór wobec niegodziwości i absurdów reżimu.  Ofensywę motłochu, tę całą górę ludzkiego śmiecia sunącego w awangardzie zmian uznał za dziecięcą chorobę nowego porządku i oczekiwał, że państwo się z tego otrząśnie.  Gdy po dwóch latach nadziei przekonał się, że państwo, nie tyle w swej naiwności i młodości, ale w starym jak świat kurewstwie, sankcjonuje cały ten stan, staje się jego depozytariuszem, że państwo nie tępi hołoty, ale ją ośmiela, wynosi, wręcz sakralizuje, że przez swe instytucje samo staje się sprzedajną rozchwianą od ściany do ściany hołotą, że rozwielmożniony motłoch tam i tu pociągnięty politurą zachodniości nie jest nieszczęściem, ale jego tężyzną, jego chojrakością to nabrał do tej konstrukcji rezerwy.  A od rezerwy do pogardy tylko krok.  Uczynił go.

Warto przeczytać.


Poprzedni post z tego cyklu.