poniedziałek, 27 czerwca 2016

Czerwcowa niedziela w Myślęcinku.

W minioną niedzielę (26.06.16.) odbyło się w bydgoskim Myślęcinku wiele imprez.   Pojeździłem parę godzin rowerem i niektórym z nich się przyglądałem.  Niestety do występu gwiazd (Patrycja Markowska i Kobranocka)  nie dotrwałem.

Po pierwsze zaczęło trochę padać, a do domu kawał drogi, a po drugie cała impreza zwana "Otwieraczem" już na starcie miała godzinne opóźnienie.  Zamiast o 14.00 zaczęła się o 15.00 występami bydgoskich zespołów, których gra, mnie osobiście szybko zmęczyła.

Poniżej kilka zdjęć ze wspomnianych imprez.  A na ostatnim zdjęciu (trochę marnie widać, ale zdjęcie wykonane telefonem) możemy dostrzec całą rodzinkę łabędzi (rodzice i piątka piskląt), tą samą którą fotografowałem, gdy łabędzia mama wysiadywała jaja.

Festyn rodzinny





"Otwieracz"


poniedziałek, 20 czerwca 2016

Leszek - odcinek 28 - czterdzieści lat minęło.


Poprzedni odcinek.


LESZEK - ODCINEK 28

A potem nastała wiosna.  Prawdziwa i jedyna taka wiosna całego leszkowego życia.  Wszystko się zmieniło. Odeszły sobie gdzieś ciągle gnębiącego go wątpliwości.  Te wątpliwości dotyczące najróżniejszych życiowych spraw. Odeszła nachodząca go czasami melancholia i odeszły wszelakie bardziej lub mniej urojone jego problemy. Nastała bardzo wczesna wiosna budzącej się miłości.  A po paru miesiącach ta wczesna wiosna przeszła w pełną wszystkich barw i zapachów, prawdziwą majową wiosnę.  To były najszczęśliwsze chwile i już nigdy się nie powtórzyły.

Od samego początku połączyła Joannę i Leszka swoista wspólnota duchowa.  Razem czuli się najlepiej.  I nieważne było co robili, albo w jakim byli towarzystwie lub gdzie przebywali, najważniejsze było to, że byli razem.

Były zabawy klasowe i wielkie szkolne bale. Były wyprawy do koleżanek Joanny.  A najlepsza była ta do Ślesina, gdy późną zimą brnęli przez śnieżne zaspy, gonili się, obrzucali śnieżkami, prowadzili niekończące się dyskusje przy zwyczajnej herbacie marki Ulung w pełnym ciepła i akceptacji, rodzinnym domu Marii, najbliższej koleżanki Joanny.  Prawie codziennie się spotykali i pomimo tego, że Joanna chodziła do szkoły zazwyczaj na ósmą, a Leszek na trzynastą pięć to i tak potrafili wygospodarować chociaż jedną wspólną godzinę na spacer po parku Kochanowskiego, parku Kazimierza Wielkiego, Alejach Ossolińskich, parku Ludowym i wielu, wielu innych miejscach.   A w soboty i niedziele wybierali się na wielogodzinne wyprawy. Najczęściej do lasu gdańskiego. Podjeżdżali do końcowego przystanku szóstki przy Zawiszy i idąc przez ten piękny sportowy park, przechodzili opuszczonym wiaduktem nad koleją francuską i wkraczali do magicznej leśnej krainy. Szli aż do leśniczówki, a potem skrajem pól obsadzonych ozimymi zbożami, docierali do pięknego bukowego wzgórza.  Jeździli także autobusem pięćdziesiąt osiem do końca i wędrowali przez Smukałę i Opławiec. Chodzili na Wzgórze Dąbrowskiego, jeździli na Kapuściska i oglądali powstające wówczas Wyżyny.  Parę razy tramwajem linii numer sześć jechali do pętli w Łęgnowie i potem idąc ulicą Starotoruńską w kierunku Solca Kujawskiego oglądali panoramę zakola Wisły.

Po kilku miesiącach znajomości zaczęli czasami chodzić do kina, a i zdarzało się, że do teatru, a także do filharmonii.  Jesienią poszli kilka razy na hokej i żużel, ale hokej nie przypadł Joannie do gustu bo trzeba było stać na mrozie ponad dwie godziny, a do tego kibice nie byli zbyt wybredni w swoim dopingu.  Za to żużel ze swym leniwym przebiegiem, z tymi ciągłymi przerwami na równanie toru, na prezentacje, na wyjazdy z boksu i krążenie po torze, na liczne wówczas defekty, a czasami kolizje i powtórki biegów, a do tego ten specyficzny zapach spalin, spodobał się Joannie.  Poszli także kilka razy na piłkę nożną na Zawiszę, ale Leszek zbyt impulsywnie reagował na poczynania bydgoskiej drużyny co Joannie wcale się nie spodobało dlatego też Leszek zaczął na Zawiszę chodzić sam.  A nie było z tym problemów bo mecze odbywały się zazwyczaj o 11.00 w niedzielę i zaraz po meczu jechał szóstką do "radia" i biegł do Joanny.  Bywali także na koncertach popularnych zespołów bigbitowych w amfiteatrze Zawiszy i okazjonalnie na innych imprezach.

Zaś wspomniane niedzielne spacery, zazwyczaj zanim wsiedli do szóstki, aby pojechać do jej końcowego przystanku przy ulicy Modrzewiaowej, rozpoczynali na Alejach 1-Maja przy skrzyżowaniu z Alejami Mickiewicza skąd spokojnie, jak i wiele innych ich rówieśników i nie tylko rówieśników, szli do Placu Wolności. Obowiązywał wówczas taki zwyczaj i oni byli jego częścią.  A po dojściu do Placu Wolności, podobnie jak i wspomniani inni spacerujący, obowiązkowo odwiedzali najlepsze w mieście delikatesy.  Delikatesy mieszczące się na rogu Alei 1-Maja i Placu Wolności.   Tutaj zazwyczaj kupowali sobie po lodzie Bambino, albo jak nazbierali trochę więcej pieniędzy to kupowali sobie tabliczkę czekolady Wedla za ogromną dla nich kwotę kwotę dziewiętnastu złotych.  A czasami już wcześniej u zbiegu Alei i Śniadeckich w sklepie Wawela nabywali sobie po dwie czekoladowe, nadziewane kostki, kostki o nazwie Lolita, albo Malaga lub Kasztanka.  Potem mieli ucztę, a ich pocałunki były całkiem czekoladowo grylażowe lub czekoladowo wiśniowe. A bywało też, że w sklepie Jutrzenki, prawie na przeciw Wawela kupowali sezamki lub kawałek chałwy.   Rzadko, średnio raz w miesiącu, jak pozwalała im na to ich finansowa zasobność, odwiedzali Cristal, Kameralną, albo Magnolię i zamawiali po ćwiartce lodów Cassatte oraz słynny bezalkoholowy kruszon.

Po prostu byli szczęśliwi.  Byli sobą.  Rozumieli się, a buzie im się zamykały i to nie do końca, tylko w czasie pocałunków.

Życie Leszka nabrało prawdziwego blasku.  Przyspieszyło i gnało każdego dnia w szaleńczym tempie.  Ta budząca się miłość, ta akceptacja, tolerancja i zrozumienie, które znalazł u Joanny, pomału czyniło z Leszka innego niż był dotychczas, człowieka.  To Ona dodawała mu większego poczucia własnej wartości. Dodawała pewności siebie, a przede wszystkim to obcowanie z Nią pozwalało mu zupełnie inaczej spojrzeć na otaczający go świat.

Wróćmy jednak na chwilę do początków znajomości Joanny i Leszka.

W następną niedzielę, po tej opisanej klasowej imprezie kiedy to prawie nie minęli się w swoim życiu, w pięknej auli technikum Leszka, odbyła się wielka szkolna zabawa.  Była to zabawa z cyklu zabaw organizowanych przez bydgoskie szkoły średnie pod nazwą "Zabawa jakiej nie było".  Zabawy oceniało międzyszkolne jury, a zwycięskie szkoły otrzymywały nagrody, a ich organizatorzy dostawali dyplomy, a czasami uzyskiwali także uznanie swoich rówieśników.  Leszek był jednym z organizatorów tej szkolnej zabawy.  Przez dwa tygodnie wraz z kolegą ze swojej klasy Stefanem Kuleszą, zresztą mieszkającym w sąsiednim pokoju w szkolnym internacie, przygotowywali świąteczny wystrój auli.  Codziennie przez parę godzin przed lekcjami, które zaczynały się o 13.05 wdrapywali się na drabiny i wieszali papierowe łańcuchy, girlandy, balony i inne ozdoby.  Zaś najlepsze były wymyślone przez Stefana zmyślne wielościany sklejone z brystolu pokrytego brokatem. Wieszali je na wspaniałych wielkich żyrandolach i one, od ciepła żarówek, obracały się przypadkowo w obie strony, mieniąc się przy tym wspaniale.  W trakcie zabawy do tańca przygrywał słynny wówczas bydgoski zespół Troudom.   Było wspaniale i kilkuset uczniów bawiło się wyśmienicie.   Po kilku tygodniach okazało się, że ich technikum zajęło drugie miejsce w tej międzyszkolnej rywalizacji kilkunastu szkół.  Szkoła otrzymała w nagrodę sprzęt nagłaśniający, a Leszek, Stefan i paru innych kolegów dostali po okazałym dyplomie.

 To na tej zabawie Leszek kilka razy znikał z auli, z Joanną i wynajdując najciemniejsze zakątki pustych szkolnych korytarzy, całowali się pierwszy raz tak prawdziwie.

Jak już napisaliśmy, czwarta klasa była dla Leszka najlepszym rokiem w szkole średniej.  Miał wspaniałe warunki do życia w dwuosobowym pokoju w internacie, dostawał stypendium co znacznie poprawiło jego życie, miał jeszcze ponad rok do matury, a był już w starszej klasie dlatego młodsi uczniowie musieli się z nimi, starszakami, liczyć i to zarówno w szkole jak i w internacie.  No i przede wszystkim poznał Joannę. W internacie w określonych godzinach działała kawiarenka, w której Leszek lubił przesiadywać, a obok w sali był stół do ping-ponga, która to gra szybko stała się jego pasją.  Ogólnie rok szkolny 1970 na 1971 również na zewnątrz był bardzo pozytywny. Po obaleniu w grudniu 1970 roku Władysława Gomułki, na czele państwa stanął Edward Gierek i w ludzi wstąpiła duża fala optymizmu.  Czuło się ducha zmian i to praktycznie w każdej dziedzinie życia, a Leszek i jego koledzy jako już pełnoletnie osoby, żywo interesowali się zarówno tym co się wydarzyło jak i tym co dalej będzie.  Poświęcali temu wiele godzin szkolnych i internatowych dyskusji.  Dyskusji te często ich dzieliły, ale zawsze kończyły się optymistycznymi kompromisami. Pragnęli wierzyć, że będzie lepiej.

To również w czwartej klasie zawiązała się bliższa znajomość Leszka, a z czasem przyjaźń, z Grzegorzem. Grzegorz był, jak byśmy to teraz powiedzieli, klasowym guru.  Wszystkim, albo prawie wszystkim, zależało na bliższej znajomości z nim.  Był pełnym wszelakiej energii i pełnym pomysłów przystojnym chłopakiem o śniadej cerze, przenikliwych oczach i, pomimo niezbyt wysokiego wzrostu oraz przeciętnej postawie, zazwyczaj budził respekt oraz szacunek.  Nie awanturował się, nie dbał o poczucie swojej wyższości, nie komplikował, ani nie udziwniał i nie musiał niczego udowadniać .  Po prostu wszyscy klasowi koledzy czuli, że jest autentyczny, że jest sobą, że ma jasno określone cele i wie dokąd zmierza.

Grzegorz mieszkał na Błoniu i miał od zawsze swoją paczkę najbliższych kumpelek i kumpli.  Był najlepszy w piłkę nożną, a w owym czasie trenował w bydgoskiej Polonii i nawet kilka razy grał w ligowych meczach. Był najlepszy w cymbergaja, języku polskim i wielu innych dziedzinach.  Ale przede wszystkim był powszechnie lubiany, a nawet czasami podziwiany.  Koledzy klasowi często nawet nieświadomie podziwiali go za umiejętność bycia sobą, za jego pasje, za jego zainteresowania i umiejętności, za jego sztukę zjednywania sobie innych i w ogóle za wszystko.

Leszek przez te kilka lat w pewien sposób rywalizował z Grzegorzem, lecz we wielu dziedzinach nie miał szans na sukces w owej rywalizacji.  W czwartej klasie się to zmieniło i on oraz Grzegorz, zamiast rywalizować, zaczęli nawzajem doceniać swoje osobowości i z czasem się polubili.  Grzegorz zaczął zapraszać Leszka do swojego domu.  Tam Leszek poznał przyjaciół Grzegorza.  Należeli do nich Rychu, (tak się do siebie zwracali) Jurek, Lechu, Maciek oraz Ewa i Lidia.  Tam w ich gronie, Leszek spędził wiele wspaniałych godzin.  Spotykali się głównie w małym pokoiku Grzegorza mającym raptem sześć metrów kwadratowych, ale stanowiącym odrębny świat jego kolegi, świat którego nikt nie naruszał, nie robiła tego nawet jego mama mająca pełne zaufanie do syna.   Podczas niekończących się dyskusji i przy dolewkach do deficytowej i drogiej kawy, bo przecież po to się piło kawę, aby pić dolewki, poznawali się coraz lepiej i wiele wspólnie planowali.  Te szczęśliwe godziny spędzane na wspomnianych dyskusjach o ich przyszłości, na dyskusjach o teraźniejszości, na dyskusjach o abstrakcjach, na dyskusjach o muzyce i na dyskusjach na wiele innych tematów, zbliżały ich do siebie.  To były wspaniałe chwile pośród wspaniałych ludzi.  Kto nie przeżył takich chwil w swojej młodości ten na zawsze coś stracił nie mając często pojęcia o tej stracie.

To wówczas Maciuś tańczył z Lidią w rytm szaleńczych utworów Janis Joplin, to wówczas Lechu wywijał niesamowite figury słuchając jambalaya.  To Jurek w uniesieniu opowiadał o swojej pierwszej pracy, a Grzegorz z pasją mówił o teatrze.  Leszek chłonął to wszystko i nawet nie wiedział, że był szczęśliwy. Był szczęśliwy bo znalazł miłość i przyjaciół.  Był szczęśliwy bo zaznał czegoś czego do tej pory nie znał. Zaznał intelektualnych przeżyć i zaznał akceptacji od najbliższych mu wówczas osób.  Osób które  z czasem zostały jego przyjaciółmi.  A potem zaczął bywać wśród znajomych Grzegorza razem z Joanną.

Wkrótce dołączyli do nich Grażyna zwana z racji swej pięknej urody, Słowinką, dziewczyna, a później żona Jurka i Alicja, przyszła żona Lecha.

Ich wspólne chwile były wspaniałe, były niezapomniane. Kiedy je przeżywali wydawały im się one normalnym życiem, ale dzisiaj patrząc na to z perspektywy prawie pięćdziesięciu lat, jawią się Leszkowi zupełnie inaczej i chciałby, aby trwały nadal, aby trwały zawsze, ale niestety czas wszystko zaplątał, pokrzyżował i zmienił.


Następny odcinek

sobota, 18 czerwca 2016

Ster na Bydgoszcz - czerwiec 2016 rok.

To już dziewiąta impreza z tego cyklu.  Impreza gromadząca tłumy widzów.  Impreza odbywająca się w cudownej scenerii bydgoskiej Wyspy Młyńskiej i jej okolic czyli bydgoskiego Starego Miasta.  Impreza z roku na rok coraz bogatsza i barwniejsza.

Szczególnie warto w te dni święta Bydgoszczy przyjechać tutaj bo można poczuć prawdziwy bydgoski klimat, klimat miasta coraz bardziej zwróconego w stronę rzeki Brdy i Kanału Bydgoskiego, a także poczuć klimat wiele związanych z tym, i to od wielu wieków, obyczajów i tradycji.

 Przy okazji można wziąć udział w świetnej zabawie.  Zabawie pełnej atrakcji, łącznie z oryginalną paradą najróżniejszych jednostek pływających, darmowym zwiedzaniem muzeów i pięknym nocnym laserowym spektaklem odbywającym się na tle bydgoskich zabytków, o licznych imprezach muzycznych i plenerowych nie wspominając.



Początek parady.


Prezydent Bydgoszczy ze swoją świtą.




Gra zespół "Atlantyda".

Symbol imprezy wyrzeźbiony w lodzie.



                        Ster na Bydgoszcz - czerwiec 2015





czwartek, 16 czerwca 2016

Odrobina najnowszej historii Bydgoszczy - 60

Obecnie bydgoski park imienia Jana Kochanowskiego jest po sporej przebudowie, a w zasadzie po rewitalizacji.  Warto zobaczyć jak wyglądał ponad 35 lat temu.

Moja córeczka w parku - koniec października 1980 roku.

Moja córeczka w parku - maj 1981 roku.





Poprzedni post z tego cyklu.

poniedziałek, 13 czerwca 2016

Piękne wspomnienia - 5

Pięć miesięcy (od początków listopada 2015 do początków kwietnia 2016) spędziłem na hiszpańskim wybrzeżu Costa Blanca.  Mieszkaliśmy (ja i żona) w San Pedro del Pinatar i w Cabo Roig.  To był cudowny czas.  Czas pełen słońca, wody, kolorów i wspaniałej śródziemnomorskiej diety. 

Dzisiaj prezentuję kolejnych kilka zdjęć z tego okresu.  Prezentuję je głównie po to, aby namówić wszystkich oglądających i czytających mojego bloga do pójścia w nasze ślady.

Wierzcie mi, że naprawdę warto.

Mil Palmeras

Cabo Roig

Cabo Roig
Orihuela

Takie cacko, według słów niemieckiego właściciela tego pojazdu, kosztuje "tylko" 450 tys. Euro.





poprzedni post z tego cyklu.

piątek, 10 czerwca 2016

Bydgoski wstyd - drugi raz to samo plus uzupełnienie.

Kiedyś w Bydgoszczy było wiele kin, ale potem przyszła "reforma" i cwaniacy z Gdańska rządzący Polską stworzyli instytucję "Neptun film".  Ta gdańska firma najpierw państwowa, a potem dzięki łapówkarsko- złodziejskim przekształceniom własnościowym, prywatna, została właścicielem najlepszych bydgoskich kin. Te przekształcenia własnościowe miały czysto oszukańczy charakter i wiele cwanych gap zarobiło furę kasy. Oczywiście owe operacje odbywały się pod hasłami wyższości własności prywatnej nad państwową, lecz tak naprawdę służyły tylko i wyłącznie dla wzbogacenia się określonej grupy ludzi.  Ludzi, którzy byli beneficjentami zmian zapoczątkowanych przy "okrągłym stole".

Najwyższy już czas rozpocząć rozliczanie owych kantów, przewałów i normalnego złodziejstwa, które odbywało się pod balcerowiczowskimi hasłami.

Dzisiaj wiemy, że to było normalne rozgrabianie Polski i należy rozliczyć tych co wtedy kradli.  Należy odebrać im naszą publiczną własność, którą nabyli okradając nas wszystkich.

Bydgoskie, kiedyś najlepsze kino, "Pomorzanin" jest najlepszym przykładem tego o czym piszę.

Trzeba zbadać proces owych "przekształceń własnościowych",  rozliczyć je i oddać własność ich prawowitym właścicielom, czyli tym, których okradziono.

A wówczas to co widzimy na poniższym zdjęciu będzie tylko wspomnieniem nieprzyzwoitości III RP.
Uzupełnienie wstydu.

Wejście do najlepszego ongiś bydgoskiego kina "Pomorzanin"


Dlaczego bydgoszczanie nie okradli gdańszczan lub torunian, a odwrotnie to jak najbardziej?
I znowu nazwa mojego bloga jak najbardziej aktualna.




Już o tym na moim blogu pisałem, poniżej link do poprzednich "wstydów" i tego z "Pomorzaninem" również.


Poprzedni post z tego cyklu

środa, 8 czerwca 2016

Odrobina prawdy o UMK i polityce władz tej uczelni wobec byłej AMB (obecnie CM).

prof. Świątkowski: Tomograf można było pozyskać dla szpitala a nie dla INCT w Toruniu

Napisane przez  Redakcja / prof. Maciej ŚwiątkowskiOpublikowano w Bydgoszczniedziela, 05 czerwiec 2016 21:21
·                              
prof. Świątkowski po lewejPublikujemy polemikę wobec sprostowań autorstwa Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu, autorstwa profesora Collegium Medicum, zarazem radnego województwa, Macieja Świątkowskiego. Dotyczy ono kwestii zakupu przez uczelnie, będącą organem prowadzącym dwa bydgoskie szpitale, nowoczesnej aparatury diagnostycznej fRMI.

Na wstępie pragnę zauważyć, że z Uczelnią Medyczną w Bydgoszczy jestem związany od roku 1972  kiedy byłem jeszcze studentem AM w Gdańsku, że jestem zatrudniony na stanowisku kierowniczym od roku 1989 obecnie profesora w Collegium Medicum UMK w Toruniu, ale że jestem również aktywnym bez przerwy od 1990 roku politykiem z doświadczeniem parlamentarnym. Aktualnie jestem radnym wojewódzkim pełniącym funkcje w Sejmiku Kujawsko – Pomorskim wybranym przez mieszkańców Bydgoszczy, a także członkiem ważnego, powołanego zgodnie z obowiązującym prawem ciała jakim jest Społeczno - Gospodarcza Rada ds. Modernizacji Regionu przy Zarządzie Województwa. Stąd moje dotychczasowe publiczne wystąpienia dotyczące chociażby funkcjonowania Collegium Medicum w Bydgoszczy w strukturze Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu po włączeniu w nie do końca transparentnych okolicznościach w 2004 roku Akademii Medycznej do UMK muszą być z natury polityczne,  ale także oparte są o twarde fakty i dlatego mogą budzić niezdrowe emocje i zachowania wielu wpływowych profesorów UMK w Toruniu. Po nie licującym z tytułem profesora słownym ataku na moją osobę przez Pana Bogusława Buszewskiego - urzędnika samorządu województwa dotychczas nie doczekałem się chociażby słowa przepraszam, ani też w tej sprawie nie zajęli stanowiska przełożeni Pana Profesora. Niestosownym nazwałbym także zachowanie J. M. Rektora UMK na posiedzeniu Senatu, który uniemożliwił mi swobodną wypowiedź w ważnej sprawie dla Uczelni, a ostatnio sprawdzał moje publikacje z przed 10-ciu lat. Obecnie kolejny profesor UMK Pan Jerzy Łukaszewicz, zarządzający Interdyscyplinarnym Centrum Nowoczesnych Technologii (ICNT), w którym zainstalowano Tomograf Funkcjonalny Jądrowego Rezonansu Magnetycznego (fRMI) wypowiedział się o mnie następującymi słowami: „Nobel za Pańską wiedzę o rezonansie magnetycznym. Niech Pan to jeszcze gdzieś wyśle, będzie śmieszniej”. Chociaż nie chciałem prowadzić dalszej polemiki w tej sprawie z władzami i profesorami UMK, to w obecnej sytuacji, a także na prośbę bydgoskich dziennikarzy, którzy zostali zobowiązani do umieszczenia na łamach swojej prasy Sprostowania Biura Prasowego UMK podpisanego przez Panią Ewą Walusiak – Bednarek chciałbym się odnieść do treści przedmiotowego Sprostowania. Z całym szacunkiem ale to tylko Pracownik Biura a nie nawet Rzecznik Prasowy Rektora UMK, ani nikt z władz UMK zarzuca mi między innymi, że moje publiczne wystąpienia w sprawie wyposażenia ICNT w Tomograf Funkcjonalny Jądrowego Rezonansu Magnetycznego (fRMI) zawierają szereg poważnych oskarżeń skierowanych do władz UMK i wynikających z całkowitej mojej niewiedzy w zakresie poruszanych zagadnień. Z pełnym przekonaniem chciałbym podtrzymać swoją ocenę w sprawie zakupienia w 2012 roku i zainstalowania w 2013 roku wyłącznie dla celów naukowych kosztownej medycznej aparatury diagnostycznej jakim jest fMRI w ICNT przy Wydziale Chemii UMK w Toruniu. Dyrekcja Szpitala Uniwersytecki nr 2 im dr Jana Biziela w Bydgoszczy, którego organem założycielskim jest Rektor UMK w Toruniu przez okres ponad 10 lat czyniła usilne starania, aby Ministerstwo Zdrowia zakupiło Rezonans Magnetyczny dla tej uczelnianej jednostki. Nie znam żadnej aktywności Rektorów UMK w zakresie pomocy udzielonej Szpitalowi w pozyskaniu tej podstawowej dla szpitala uniwersyteckiego aparatury medycznej, chociaż Rektor UMK zgodnie z ustawą dwa razy do roku otrzymuje szczegółowy raport o swoim Szpitalu, a także deleguje do Rady Społecznej Szpitala swoich przedstawicieli. Szpital został wyposażony w tą aparaturę medyczną dopiero w roku 2014. Jak można nazwać jeszcze bardziej delikatnie jak postępowaniem nieetycznym działanie Rektora UMK, który podjął decyzje o zakupie fRMI dla ICNT a nie dla swojego Szpitala i narażał chorych z udarami mózgu, guzami mózgu, noworodków i wcześniaków i ciężarne z patologii ciąży i wielu innych chorych w związku z ich transportem na badanie MR do innych szpitali w Bydgoszczy i Toruniu. Wzorem zakupu angiografu oraz adaptacji pomieszczeń ze środków Unii Europejskiej w Szpitalu Uniwersyteckim nr 2 im. dr J. Biziela za 11,5 miliona złotych można było dokonać podobnego montażu finansowego, aby fRMI zakupić i ulokować w Szpitalu Rektora a nie w ICNT w Toruniu. Z takiego ulokowania tej nowoczesnej aparatury były by korzyści nie tylko dla chorych ale również dla badań naukowych zgodnie z prawem i misją szpitali uniwersyteckich, że badania naukowe, a także działalność w zakresie innowacji medycznych wykonuje się za zgodą badanego i Komisji Bioetycznej przy okazji udzielania świadczeń zdrowotnych. Mając na uwadze działalność naukową, która byłby ukierunkowana także na transfer wiedzy do gospodarki zainstalowanie tej aparatury w Szpitalu Rektora zwiększyłaby w znaczącym stopniu zakres projektów badawczych głównie w oparciu o chorych co dawałoby przewagę CM UMK nad Instytutem Biologii Doświadczalnej w Warszawie, a także innymi zagranicznymi ośrodkami wymienionymi w Sprostowaniu. Aparatura badawcza mogłaby być wykorzystywana praktycznie przez całą dobę przez siedem dni w tygodniu a nie tylko parę godzin dziennie w dni robocze z pełnym bezpieczeństwem dla badanych. Dotychczasowe moje doświadczenia z działalności naukowej we współpracy z naukowcami z Torunia, podobnie jak i wielu kolegów są złe ponieważ kończyły z brakiem zainteresowania ze strony naukowców z Torunia lub traumatycznym eliminowaniem, chociażby mojej sprofilowanej Katedry, którą kieruję z projektów badawczych wykonywanych w ramach krajowego konsorcjum. Nie jest tajemnicą, że wielu naukowców Collegium Medicum z przyczyn obiektywnych zrezygnowało ze współpracy w IV Zespole Badawczym - Innowacyjne Techniki Badania Mózgu Człowieka w Zdrowiu i Chorobie przy użyciu fMRI. Chociaż badanie przy użyciu fRMI należy do badań bezpiecznych, to jednak zawsze mogą zaistnieć sytuacje, które dla badanego mogą stanowić zagrożenie dla zdrowia i życia, chociaż Pani Ewa Walusiak – Bednarek uważa, że na badania przy użyciu fMRI nie potrzeba nawet mieć skierowania od lekarza po uprzednim badaniu lekarskim.

W tym miejscu pragnę zauważyć, że w Sprostowanie jest pełne nieścisłości, sprzeczności ale także co mnie nie dziwi dowodów braku u autorki Sprostowania podstawowej wiedzy medycznej. Bezpieczeństwo badania przy użyciu fMRI wynika między innymi z braku promieniowania to jednak zatrudnia się na pełen etat technika radiologii, a co roku uzyskuje się dopuszczenie fRMI do eksploatacji przez kompetentnego pracownika Sanepidu po zbadaniu zasięgu i wartości indukcji pola magnetycznego oraz ewentualnego występowania promieniowania szkodliwego dla zdrowia. Badanie jest bezpieczne, bez potrzeby badania lekarskiego a jednak na wyposażeniu pracowni między innymi są: pulsoksymetr, strzykawka automatyczna, aparat anestetyczny, monitor funkcji życiowych. W niektórych badaniach, a w szczególności angio-MR naczyń mózgowych przy użyciu fMRI należy użyć kontrastu i chociaż jest on bezpieczniejszy niż stosowany w innych badaniach obrazowych to jednak mogą wystąpić sytuacje zagrażające zdrowiu i życiu szczególnie w osób starszym z współistnieniem wielu chorób. Sama nazwa IV Zespołu Badawczego - Innowacyjne techniki badania mózgu w zdrowiu i chorobie uprawnia do ulokowania tej aparatury w Szpitalu a nie w pracowniach na obiektach Uczelni. Moje wielkie zdziwienie budzi fakt, że przy okazji decyzji o zakupie i instalacji fMRI w ICNT a nie w Szpitalu Uniwersyteckim prominentni profesorowie UMK i władze Uczelni przez 12 lat jakie upłynęły od czasu wcielenia Akademii Medycznej w Bydgoszczy w strukturę UMK nie potrafią zrozumieć przedstawionych wcześniej podstaw pracy naukowo – badawczej w części klinicznej medycyny, w których podmiotem jest człowiek, albo co może być jeszcze większym złem, że wynika to z ignorancji, braku kompetencji, niegospodarności i braku pokory wielu profesorów Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu, którzy nie maja odwagi aby zmierzyć się publicznie na argumenty i tylko potrafią obrażać innych bo są np. z Bydgoszczy.


Artykuł pochodzi z:   "portalkujawski.pl"


Nie będę się silił na analizy i długie komentarze, gdyż moja obecna wiedza w omawianej kwestii jest niewielka i pochodzi tylko z mediów, ale przytoczę mój komentarz z FB, zamieszczony pod powyższą polemiką pana profesora Świątkowskiego:

 Już w trakcie procesu wcielania AMB w struktury UMK głośno przeciwko temu protestowałem. Pisałem setki tekstów na różnych portalach, głównie w GW, ale także w Rzeczpospolitej i dziennikach lokalnych, telefonowałem do radia i wypowiadałem się publicznie, dyskutowałem z kim tylko się da i przekonywałem, że to połączenie jest skrajnie niekorzystne dla bydgoszczan. Obojętność była najlepszą dla mnie reakcją. Najczęściej miano mnie za oszołoma i wroga regionu oraz "dwu-miasta". Pani Jasińska z radia PiK wręcz mnie pouczała, że szkodzę bydgoszczanom i w żaden sposób nie przyjmowała na antenie moich argumentów. Potem przez 12 lat było podobnie. A dopiero dzisiaj czytamy publicznie to co dawno temu słyszałem w prywatnych rozmowach od naukowców z CM, a czego nie miałem prawa bez ich zgody cytować. A zgody z oczywistych względów mi nie udzielali obawiając się szykan. To o czym pisze pan profesor to tylko wierzchołek góry lodowej. Gdyby tak inni zainteresowani mogli bez obaw się wypowiadać to odkryta prawda byłaby dla bydgoszczan przerażająca.

poniedziałek, 6 czerwca 2016

Jarmark Świętojański - Bydgoszcz 2016 r.

Jarmark Świętojański to nowa bydgoska tradycja.  Wczoraj miał miejsce piąty już jarmark.  Widać, że z roku na rok oferta jest coraz bogatsza i zainteresowanie jarmarkiem także coraz większe.

Obejrzeliśmy sporo ciekawych dzieł sztuki lokalnych i przyjezdnych twórców, obejrzeliśmy starocie, a także wiele innych rzeczy.  Na stoisku pana z Kowna (kazał mówić Kaunas) kupiliśmy (trochę drogo, ale czasami można) kwas chlebowy i wspaniały żytni chleb nadziewany różnymi owocami - pycha.

Pogoda dopisała, nastroje także.  Krótko mówiąc, ciekawa impreza i oby dalej się rozwijała w takim tempie jak dotychczas.

Poniżej kilka zdjęć z wczorajszego jarmarku:

Dodaj napis
Dodaj napis


Stoisko pana z Kaunas 




czwartek, 2 czerwca 2016

Znani i nieznani bydgoszczanie - 79

Dzisiaj będąc rowerem w Myślęcinku przyglądałem się pracy młodych artystek (artystów nie zauważyłem) biorących udział w plenerze rzeźbiarskim.  Z grupką trzech dziewczyn (poniżej) odbyłem nawet bardzo sympatyczną rozmowę.  Te dziewczyny to także współautorki dywanów kwiatowych.





Inna  rzeźba tych samych dziewczyn



Poprzedni post z tego cyklu